Chopin: Preludium „Deszczowe”

Chopin: Preludium „Deszczowe”
Jesienią 1838 r. Chopin wraz z George Sand i jej dziećmi udali się na Majorkę. Podróż, która miała być romantyczną wyprawą, z czasem przerodziła się w wojaż pełną nieprzyjemnych sytuacji. Na Majorce Chopin przeżył pierwszy poważny atak gruźlicy. Spowodowało to że mieszkańcy wyspy, przerażeni możliwością zarażenia, odmówili Chopinowi, Sand i jej dzieciom zakwaterowania w obrębie miasta. Ostatecznie zatrzymali się w starym, opuszczonym klasztorze kartuzów w Valldemosie. W niezwykłej scenerii malowniczej wyspy kompozytor stworzył 24 Preludia op. 28, choć trzeba dodać że pomysły poszczególnych miniatur powstały wcześniej, na przestrzeni wielu lat.

Chopin w tym cyklu sięgnął do tradycji muzyki europejskiej. Przede wszystkim widać nawiązanie do arcydzieła Bacha, jakim są dwa tomy Das wohltemperierte Klavier – zbiory po 24 preludia i fugi we wszystkich tonacjach. Chopin wielbił muzykę mistrza baroku, a do zbiorów kantora z Lipska sięgał regularnie.

Podobnie jak Bach w Das Wohltemperierte…, Chopin pisze preludia we wszystkich 24 tonacja. Preludium nr 15, najdłuższe z całego zbioru, utrzymane jest w Des-dur. Jak pisał wybitny chopinolog, Mieczysław Tomaszewski, Preludium piętnaste jawi się zrazu jak oaza spokoju i uciszenia. Lecz wraz z przejściem z jasnego Des-dur w mroczne cis-moll odzywają się brzmienia ciemne, ponure, niepokojące. Utwór powszechnie jest znany jako Preludium Deszczowe, choć warto dodać że sam Chopin nie lubił tego typu określeń swoich dzieł. George Sand wspominała, że kompozytor był wściekły, że używam skojarzeń dźwiękonaśladowczych do interpretacji utworu. Protestował z całych sił – miał rację – przeciw dziecinadzie owych wyobrażeń o naśladowaniu.